ความสุขกับความรัก

ทำไมฉันไม่เคยมีความสุขเรื่องความรักเสียที ?
คำถามนี้ฉันไม่เคยตอบกับใครเลยสักคน แม้แต่หมอดูก็ให้คำตอบเรื่องนี้แบบตรงๆ ไม่ได้ คำถามนั้นมีสองเนื้อความ นั่นคือ ความสุข และ ความรัก หรืออาจมองว่าความสุขต้องเกิดจากความรัก ผู้เขียนตีความคำถามเอาไว้อย่างนั้นจึงเลี่ยงที่จะไม่ตอบ แต่ถามกลับว่า
ทุกวันนี้มีความสุขดีไหม ?
ผู้ถามตอบว่า มี ผู้เขียนถามกลับอีกทีว่า แล้วจะเอาความรักไปอีกทำไม ?
คนที่มีชีวิตแต่ละวันเดินตรงไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างเข้มแข็งมั่นคง ตัดสินใจด้วยความรู้สึกนึกคิดของตนเอง ร้องไห้ด้วยความเสียใจของตนเอง ผู้เขียนถือว่าคนเหล่านี้เป็นคนที่มีความสุขดีอยู่แล้ว เพียงแต่เราไม่เคยสังเกตตัวเองกันเลยว่า จริงๆ แล้วเราต้องการความรักจากใครบางคนจริงหรือเปล่า
ส่วนใหญ่พอช่วงวัยหนึ่งหัวใจก็เริ่มเหงา อยากมีคนรักเหมือนคนอื่นบ้าง ความปรารถนาเช่นนั้นมีดีกรีมากน้อยไม่เท่ากัน บางคนมีมากจนเหมาเอาว่าเพื่อนใกล้ตัวที่คุยกันรู้เรื่องคือของๆ ตนเอง พอวันที่เพื่อนไม่ได้เป็นคนรักของตนอย่างที่คิด จึงต้องฟูมฟายแล้วเอาแต่คิดว่าตนเองเป็นคนอ่อนแอไม่เข้มแข็ง ต้องคอยหาใครสักคนเป็นหลักให้เกาะตลอดชีวิต เราลืมกันไปแล้วว่า
เมื่อก่อน เราเคยยิ้มแย้ม ร่าเริง ได้ด้วยตัวคนเดียว
สมัยเป็นเด็กมีของเล่นชิ้นเดียวก็หัวเราะเยาะยิ้มเป็นวันๆ ไม่ยอมกินข้าวกินปลา เด็กบางคนไม่มีเพื่อนเล่นก็สร้างเพื่อนในจินตนาการขึ้นมาคุยจ้อคนเดียวได้ทั้งวัน ผู้เขียนอยากให้เราคิดถึงความสุขที่มาจากตัวเราก่อนที่คิดจะมีความสุขจากความรัก เพราะว่าความสุขจากความรัก
ตีกรอบได้สองประการเท่านั้นในมุมมองของของผู้เขียน คือความสุขจากการถูกรักและความสุขจากการได้รัก
การมีใครสักคนมารักเราเป็นกรณีที่น่าจะมีความสุขมากที่สุด เราใช้ชีวิตแต่ละวันผ่านไปเรื่อยๆ จนวันหนึ่งมีคนคอยมาห่มผ้าให้ในค่ำคืนอันเหน็บหนาว มีร่มกางให้ในวันฝนตก เรารับรู้เรื่องราวเหล่านั้นด้วยหัวใจ ค่อยตอบแทนผู้ให้ความรักด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มมาจากความสุขที่มีอยู่กับตัวเรา หากเรามีความสุขได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว รอยยิ้มที่มอบคืนให้ความรักย่อมดูเชื่อมั่นและเปี่ยมพลัง การรักใครสักคนแล้วได้ทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อคนที่เรารักโดยไม่หวังอะไรตอบแทน น่าจะเป็นกรณีที่ระทมไม่น้อย หากไม่ได้รับความรักตอบแทน แต่สำหรับคนที่มีความสุขจากการได้ความรักกลับไม่เคยเสียน้ำตา แม้ว่านานๆ ถึงจะมีรอยยิ้มตอบกลับมาสักหน ความรักในรูปแบบนี้เป็นความรักเพื่อแบ่งปัน มิใช่รักเพื่อเติมเต็มช่องว่าง หัวใจที่มีช่องว่างนั้นถมไม่เคยเต็ม ให้รักไปแล้วต้องได้ความรักและความสุขตอบแทนกลับมามากกว่าที่ให้ไป แต่หัวใจที่จะแบ่งปันกันได้ เป็นหัวใจที่เป็นสุขจนล้นปริ่มอยู่แล้ว
ดังนั้น แม้วันหนึ่งเราจะต้องโบกมืออำลาวันเวลาที่ทุ่มเทให้กับความรักที่ผลตอบแทนเป็นศูนย์ เราก็ยังยิ้มได้ด้วยใจที่เป็นสุข ก่อนจะมีความรัก ผู้เขียนอยากให้ทุกคนมีความสุขเสียก่อน ความรักเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เปราะบางและอ่อนไหว หากแสวงหาไขว่คว้าเพียงเพื่อทดแทนส่วนที่ว่างในชีวิต เราอาจทำร้ายใครสักคนเข้ามาโดยไม่รู้ตัว คนที่มีความสุขคือคนเข้มแข็ง คนแบบนั้นพร้อมจะแบ่งปันความรักและพร้อมจะถูกรัก แล้วเมื่อเราเป็นคนที่มีความสุขก่อนมีความรัก

“ความรักจะไม่ทำร้ายใคร ทำไมฉันไม่เคยมีความสุขเรื่องความรักเสียที”